Odgovor na ovo pitanje je veoma širok: kreativno pisanje je nešto čime se bave pisci romana, novela, kratkih priča, poezije, eseja, drama,… Međutim, kreativno pisanje je i pisanje govora za političare, pisanje kvalitetnih i inspirativnih novinarskih članaka, reklamnih tekstova, internet blogova, kao i izrada udžbenika ili stručne literature. Dakle, ovo je vještina koju bi trebalo da razviju i budući novinari, političari, PR i marketinški stručnjaci.
U skladu sa tim, bez obzira na formu, sadržaj i inovativni oblik, putem koga saopštavamo naše ideje, kreativno pisanje se može svesti, za početak, na jednu jednostavnu činjenicu: to je svaki kreativni napor pisca koji prevazilazi standardne profesionalne, novinarske, tehničke, ili akadamske okvire pisanja, i koje posјeduje narativnu strukturu i razvijene likove. Takođe, kreativno pisanje je i upotreba jezika u prenesenom značenju koje tekstu daje dublji smisao i originalnost. U teoriji i literaturi se mogu naći brojne definicije kreativnog pisanja, koje možemo svesti na jednu: kreativno pisanje je svako pisanje koje prevazilazi standardno tehničko pisanje koje je isključivo zasnovano na činjenicama. To je dinamičan, stvaralački oblik pisanog izražavanja, koji ne mora nužno i uvijek da se odnosi na tradicionalne književne forme, već i na nove, savremene oblike pisane komunikacije poput blogova, odnosa s javnošću, marketinških i sličnih tekstova.
Zašto pohađati kurs kreativnog pisanja?
Savremeni kursevi kreativnog pisanja akcenat stavljaju na kreativno samoizražavanje, razvijanje kreativnih, ali i zanatskih vještina pisanja, što se kasnije može uspešno može primijeniti na oblikovanje stvaralačkog sadržaja u brojnim drugim oblastima (novinarstvo, marketing, komunikacije, film i pozorište).
Zašto je kreativno pisanje važno za tebe?
Ne vjerujem da će veliki broj ljudi smatrati ovu vještinu korisnom. Oni što studiraju medicinu uče kako da produže ljudski život. Oni što proučavaju ekonomiju uče kako kako da umnože novac i zaposle druge ljude. Budući pravnici uče da kako da doprinesu da ljudsko društvo bude bezbjedno i sigurno mjesto za život. To nije sporno, zar ne?
Međutim, učiti se kreativnom pisanju nema tako očigledne koristi, pogotovo što mnogi još uvijek misle da se za pisanje moraš roditi kao genije ili – ništa od tog posla. Elem, zato se tako često, čak i među onima koji već nešto pišu, često može čuti pitanje: čemu kreativno pisanja i kakva je korist od toga?
Velika je istina da se od pisanja ne može živjeti, niti se baviti ovakvim pisanje kao nekom vrstom profesije, sem male grupe pisaca. Međutim, kreativno pisanje ima i svoju, mnogo manje vidljivu, drugu stranu: u brojnim radionicama i sličnim kursevima, kreativno pisanje za mnoge polaznike predstavlja ,,put u život odraslih” ili upoznavanje sa samim sobom i prevazilaženje mnogih problema. To su mjesta gdje se istražuje i postavljaju pitanja o brojnim ljudskim potrebama, željama, motivima, tajnama i nevoljama u brojnim varijacijama. Tu se postiže dublje razumijevanje šta je to biti ljudsko biće, jedna ličnost, traga se za smislom postojanja, gleda se u sebe i još više u druge, može se biti bilo ko ti padne na pamet, bilo kada i bilo gdje. Pored svih ovih zanimljivih i uzbudljivih stvari, polaznik radionica kreativnog pisanja postiže i sljedeće ključne stvari:
1. Bolje razumijevanje samog sebe. Zašto? Jedno od ključnih pitanja koje pisac uvijek sebi postavi kada piše i daje život svojim likovima jeste koja je razlika između priče koju pričaju i žive njegovi likovi i njegove stvarne ličnosti i života koji vodi? Prije ili kasnije moraće da traga i daje dgovore na ovakva i slična pitanja. Tako da nema bolje terapije od sopstvene introspekcije koja rezultira pisanim tekstom u kome i publika prolazi kroz slična zadovoljstva i muke.
2. Dublje i bolje razumijevanje ,,drugih”. Da bi djelo bilo uvjerljivo i privlačno čitaocima, pisac mora da dobro upozna svoje likove. Koje su vrijednosti, moralna pitanja, predrasude, stavovi i motivi koji ih pokreću? Imaju li trauma iz djetinjstva, prijatelje i neprijatelje? Ono što pisac uči je empatija, napor da se ,,uđe u tuđe cipele”, da se drugi i njihovi postupci potpuno razumiju. A kada to naučite, lakše ćete komunicirati I bolje prevazilaziti probleme i u vašem realnom životu.
Može li se kreativno pisanje naučiti?
Da li se pisac može „napraviti“ u školi, ili se talentovani pisci rađaju, takvi kakvi jesu, bez obzira na obrazovanje, školsko znanje o tehnikama pisanja,dramaturgiji, žanrovima? Da li je sve to pitanje isključivo talenta, ili se kreativnost može naučiti? Ako se ne može naučiti, da li onda kreativno pisanje treba biti predmet izučavanja, predavanja, vježbi? Ove i slične kontroverze su od početka pratile izučavanje kreativnog pisanja. Kao i uvijek, u stručnoj zajednici, ali i u široj populaciji, mišljenja su bila i ostala podijeljena: od potpunog negiranja koncepta izučavanja kreativnog pisanja, kao jednog potpuno uzaludnog i neefikasnog posla, pa do vrhunskih pohvala naporima akademske zajednice i talentovanih predavača-kreativaca, da podstiču studente da razvijaju svoju kreativnost i svoju, često životnu sudbinu, vežu za kreativno izražavanje putem pisane riječi, bez obzira kojom profesijom se kasnije u životu bavili.
Važno je znati da u osnovi ove kontroverze, da li je kreativno pisanje moguće naučiti ili ne, stoji tzv. romantični mit. Ovaj mit, veoma rasprostranjen u popularnoj kulturi i književnim krugovima, počiva na ideji da je talenat nešto što je urođeno i što se nasleđuje, da je to suština cijele stvari kada je kreativnost u pitanju, da je kreativno pisanje čisto individualna stvar pojedinca, i da inspiracija, a ne obrazovanje, predstavlja pravi pokretač kreativnosti.
Međutim, srećom po mnoge kreativne pisce, kao i brojnu populaciju koja želi da istraži puteve sopstvenog kreativnog razvoja i izražavanja, stvari ipak stoje prilično drugačije. Brojni autori koji su završavali kurseve i nastavu kreativnog pisanja, i kasnije uspjeli da svoj stvaralački potencijal realizuju u obliku pisanih djela, isticali su da je kreativno pisanje (i kreativnost uopšte), jedna vrsta dinamičkog procesa, u kome talenat i insipiracija igraju važnu, ali nikako odlučujuću ulogu.
Istina je da ako neko želi da bude pisac, mora u sebi da razvije i pomiri dvije naizgled suprotstavljene strane: nesvjesni i svjesni dio, emociju i razum, dijete i odraslog u sebi. Prve polovine ovih parova bude u nama genijalnost i kreativnost, a druge polovine nam daju disciplinu i znanje koje uobličava i usmjerava našu kreativnost, dajući joj smisao i oblik. Na primjer, nesvjesno nam nudi različite arhetipove scena, karaktera ili emotivnih reakcija. Ali da bi ti univerzalni tipovi postali uvjerljivi i individualizovani, svjesni dio mora da radi na njima i dodaje im posebne crte koje će ih učiniti životnim. Svjesni dio mora disciplinovano da uči zanatske vještine i tehnike da bi mogao da ukroti nesvjesni, i da djelu da konačni oblik.
Najkraće i najjednostavnije rečeno, da bi neko pisao mora da udruži kreativnost i disciplinovanost, da probudi talenat i da svakodnevno i vrijedno radi na pisanju.
